Anita Stefańska, Sylwia Majcher
UAM Poznań, Wydział Pedagogiczno – Artystyczny
1.Praca z ciałem „ku ustaleniu wspólnego rytmu grupy”
Ciało w działaniu to kanał ekspresji siebie, namacalny dowód indywidualnej fizyczności, poprzez którą osoba doświadcza własnej obecności w kontaktach z innymi ludźmi. Wszystko zostaje przeniesione do „tu i teraz”, czyli staje się realne. Gdy osoba jest w procesie gry zdobywa wiedzę o sobie poprzez ciało w działaniu. Poprzez ciało aktor wyraża się w wykonaniu dramatycznym, wchodzi w interakcje z samym sobą i innymi osobami działającymi we wspólnej przestrzeni gry, reaguje na swój świat wewnętrzny i świat zewnętrzny. Poszukuje rytmiczności własnego ciała, rytmiczności i pulsu grupy. Siłą napędową ruchu fizycznego i psychicznego czyli źródłem aktywności człowieka, są potrzeby, które skłaniają go do podejmowania różnych czynności, a więc wzbudzają jego działanie.
Kokon „ku świadomości ciała” ( kokon, szal czyli opancerzenie)
– ciało w zamknięciu powłoki
Wykorzystanie symbolu pozwala antycypować rzeczywiste sytuacje problemowe, ujawniać podświadome skojarzenia oraz umożliwia bardziej kompleksowe ich zrozumienie.
– słucham słowa , słucham i powtarzam słowa, nie szukam odpowiedzi , chcę być tą , którą nigdy nie byłam, chcę być wypełnioną własnymi punktami widzenia
Grzeczności warte (grzechu warte)
W ciele zawarte
Twoje pragnienie
Odrętwienie
Drżenie
Mrowienie
Nic nie mówienie
Zagojenie
Odnowienie
Okaleczenie
Jak mocno czujesz?
Skóra
Mięsnie
Kości
Dusza
Dokąd dociera?
Skąd wypływa twoje pragnienie?
Jak głęboko je zakopałaś?
Chęć zmiany
Przemiany
Czego oczekujesz?
Za czym tęsknisz?
Kogo oszukujesz?
Czy jest coś co daje ukojenie?
Czy podejmujesz ryzyko?
Dla kogo?
Czy jesteś dla siebie wystarczającym powodem?
Jak miękka jest twoja skóra, włosy, usta?
Czy czytasz siebie sobie na dobranoc?
Jakie zakończenie dopisujesz?
Pragnienie ……Czy można tęsknić za czymś czego nigdy nie było,.. co nigdy się nie wydarzyło,.. czego nigdy się nie przeżyło? Czy można pragnąć dotyku człowieka, którego nigdy się nie poznało?
2. Droga „ku początkowi”
Za wsią na wzgórzu stoi studnia. Jak od zawsze kobiety idą boso , w męskich koszulach i długich , obszernych spódnicach po wodę. Milczą. Codziennie noszą na spalonych słońcem ramionach koromysła z wiadrami. W spiekocie po kamieniach i w piachu docierają do studni……….
(pytania o motywacje postaci : wypracowana w toku życia równowaga? ustabilizowana i oswojona rola życiowa? Bezradność, schemat , nagość pragnień , pustka ? lęk przed zmianą? Uwaga: pytania zadajemy po pełnej realizacji etiudy.)
Studnia przed …..
Nosimy w sobie głody i pragnienia , których nie nasyci drugi człowiek. I nie ma w tym żadnej jego winy. Winą jest nasze oczekiwanie nasycenia, nasze pretensje, żale i obwinianie każdego. Drugi człowiek nie jest od tego, żeby nas sycić, ale po to, żeby go kochać. A żeby kochać trzeba samemu przygotować się na wewnętrzne umieranie.
Grzech
„ Od czasu kiedy pierwszy raz ugasiłem pragnienie, zmuszony byłem gasić je nieustannie. Zapragnąć- okazać słabość. Ugasić pragnienie – uwięzić się u źródła „ ( A.Walny, 2007,s.7)
„ Doświadczamy niewyrażonych pragnień , lęku przed odrzuceniem przez naszych przyjaciół ,kochanków , małżonków, rodziców lub dzieci. Kluczowe znaczenie ma to ,że możemy doprowadzić do zmian, jeśli sami się zmieniamy i nie będziemy nalegać , aby druga osoba poczyniła nagłe i gruntowne zmiany. To od nas zależy , czy nauczymy innych ludzi określonych sposobów stawania się bardziej bliskimi, otwartymi. (…) Jeśli przyjmujesz postawę pasywną i jedynie oczekujesz ,że druga osoba zmieni się w taki sposób jaki sobie życzysz , to pozbawiasz się poczucia siły” ( G.Corey, M.Schneider-Corey, ,2003,s. 440) .
Studnia po …….
Pewnego dnia spadł deszcz i w zagłębieniu ziemi zebrała się woda. W jej zwierciadle ujrzałam twarz ….. „ Wydobyć swoje z siebie i ocalić w wizerunku” oto początek historii milczącej . To pragnienie sprawiło ,że wykopałam studnię a potem z obawą zajrzałam w jej głąb .
O etiudzie
Istotą procesu gry nie jest fakt artystyczny, ale ten inicjalny motyw, który twórczą aktywność może wyzwolić. Grając, człowiek paradoksalnie uczy się rezygnacji z tych środków gry, które własnej naturze narzucił sam lub do używania których zmusiła go życiowa sytuacja czy określona kondycja psychiczna. Poznawanie i wypróbowywanie w granicach możliwości indywidualnych innych niż na co dzień środków wyrazu i wykorzystanie ich w procesie kreacji postaci, wpływać ma na rozbudzanie odwagi i chęci do autoprezentacji, do wywołania motywacji do pracy nad interpretacją przyjętej roli, podjęcia wysiłku prób sytuacyjnych, rozwiązań scenicznych. To umowność tworzy poczucie bezpieczeństwa i daje szansę wypróbowania nowych zachowań”
Warsztat przeznaczony jest dla kobiet które nie dają sobie prawa do własnych pragnień i woli, obarczonych silnie kontrolującym super ego.
Zastosowany model etiudy opiera się na działaniach wokół pragnienia jako motywu, i woli jako decyzji o odpowiedzialnym działaniu. Decyzja , którą dokonujemy w każdej chwili może skierować nasze życie w nieoczekiwaną stronę.
Zadanie reżyserskie : konstruować scenę by nie opisywać akcji jako takiej , ale ściśle precyzować motywacje psychiczne bohaterów, budować maksymalnie oszczędne symbole. Ze sromności środków warsztatowych wynikać ma natężenie pracy, a minimalistyczna poetyka pozwolić ma na inne odkrywane przez nas wymiary teatru i studiów nad człowiekiem.
Zadanie aktorskie wynikające z określonej motywacji, tutaj: odcinam się od wszystkich potrzeb, doznań i możliwości związanych z ob szarem brzucha, bioder, miednicy i nóg. Zablokowanie prze pony jest cielesnym wyrazem psychologicznego odcięcia się od “niegrzecznej dziewczynki”, która mieszka gdzieś tam w dole i nader często zostaje tam na zawsze pogrzebana.
( Pokaz warsztatu teatroterapii pt. : Kobiety idące do studni czyli historie milczące odbył się podczas II Wrocławskich Konfrontacji Psychologicznych -Wrocław 2009).
Pokaz kolejnej odsłony historii milczących czyli Kobiety w czerwonych bucikach zaprezentujemy niebawem .
